‘Doğumla ölüm arasındaki o tuhaf zaman.’
Sancıyla uyanılan bir ilk sabah. Tadı çoktan burulmuş zift gibi bir kahve, keyifsiz bir elbise seçimiyle sıcak ve dağınık yatağa bakarak sitemli bir iç geçirme halinde giyinirken zihinden akan ‘nereye gidiyorum? Kim için çalışıyorum?’ Soruları... Her hafta yaşanılan buruk buhranlar ve bitmeyen başlangıç sancıları. Dönem öyle ki; insan birazcık sevinecek olsa nasılsa bitecek diyor. Sanki bir kahkahaları saklama kutusu var biriktiriyor insan yarına. Oysa bas bas bağırıyor herkes; tek gerçek var o da şu an işte! Bilmediğimizden mi? Pek tabi biliyoruz ama insan ruhu bu acıyı seviyor. Aslında acıyı değil; o acıyı atlatmış halini seviyor. O kısacık bir an hissettiği güç aslımda esas istediği. Bebeğin kucağa alındığı o ilk an için dökülen dokuz aylık gözyaşı gibi... Acı ama gerçek; biz acıyı seviyoruz. Bu sebeple yüzyıllardır sevgi değil savaş konuşuldu tarih kitaplarında. Çünkü sevgi kolaydır, ama sevmemek adına verilen bu çaba bizi güçlü hissettiriyor. Kime karşı? Yaşama. Delilik yaptığımız. Asla kazanamayacağımız bir oyunda ter dökmek gibi ısrarla. O adam buraya gelecek, falanca kadın beni sevecek, bu işi alacağım, bu çocuğu doğuracağım... Size bir sır vereyim; hiçbir şeyin kontrolü bizde değil. Aslında bizim elimizde Pazar ile pazartesinin arasındaki o biçimsiz farkı kaldırmak ama eğer bunu yaparsak huzurlu bir alana geçeceğimiz için istemiyoruz. Yani aslında biz o sendromlu pazartesileri hoş sohbetli Pazar kahvaltılarına tercih ediyoruz. Pandemi bize bunu göstermedi mi? Biz huzuru aramıyoruz biz onun yakınımızda olduğunu bilerek mücadeleyi seviyoruz. Ve bu mücadele sanıldığı gibi hayırlı değil, boşa kürek çekilenlerden. O hiç bitmeyecek olup aynı kısır döngüye bizi hapsedenlerden. Pazartesinin pazardan bir farkı yok fakat biz pazarı da sevmemiştik zaten. Yaşasın Pazartesi! Bütün griliğine, bütün burukluğuna rağmen yaşasın güç için vazgeçilen huzur...
